Contact

Ik ben gediagnosticeerd met Anorexia Nervosa.

Later kreeg ik een gezond gewicht, toen is de diagnose bijgesteld naar Eetstoornis NAO (Niet Anderszins Omschreven).

Vervolgens ben ik weer heel erg afgevallen en hebben ze de diagnose weer bijgesteld naar Anorexia Nervosa.

Ik ben dus eigenlijk een heen- en weerbootje geweest.

En het zou me niets verbazen als ze de diagnose weer bijstellen zodra ik weer een tijdje gezond gewicht heb...

Daarnaast verschilt de benaming ook per behandelaar.

Zo heb ik bijvoorbeeld een arts die het consequent "gewoon" een eetstoornis blijft noemen en een psychologe die het consequent over de anorexia heeft.

Sommige wisselen van benaming, sommigen houden vast aan hun eigen idee.

Diagnose of niet, behandelaren trekken wat de naam betreft hun eigen plan.

Op mijn 15de is de hulp op gang gekomen.
Op mijn 16de ben ik gediagnosticeerd.

Voor zover ik terug kan denken heb ik al een hele tijd een eetstoornis.

Op de basisschool was ik al met mijn gewicht bezig.
Noem je dat een eetstoornis? Ik weet het niet.

Maar ik weet wel dat ik vanaf groep 6 mezelf al regelmatig woog.
In groep 8 woog ik 38,5 kg (daarbij was ik ook heel klein, zo'n 1.45meter ongeveer).
Ik stelde een grens voor mezelf, 40 kg, zwaarder mocht ik echt niet worden.
Vanaf toen ging ik het bijhouden, die grens mocht ik niet over.

In de eerste klas is mijn gewicht een beetje uit mijn gedachten verdwenen.
Toen ben ik ook heel erg aangekomen.
Ik ben gegroeid in de lengte, waardoor het logisch was dat ik zwaarder werd.

Maar na een tijdje groeide ik ook in de breedte.
Tenminste. Dat vond ik.
Achteraf heb ik geen idee of dat ook echt zo was...

Na de eerste is mijn geheugen een beetje een zwart gat.
Ik heb geen idee hoe het toen ging. Wanneer het mis ging en hoe.

Wel weet ik dat ik me op mijn 14de al probeerde aan te melden bij een pro-ana site.
(Dat is overigens op mijn 17de pas gelukt...)

Ook weet ik dat het stom is dat ik ooit aan die onzin ben begonnen.
Natuurlijk kies je niet voor een eetstoornis, maar je kiest wel voor genezing.

Ik heb daar nooit écht voor gekozen.
Pas sinds mijn 18de wil ik serieus graag beter worden.
Alleen is die weg heel erg moeilijk.

Hij is zwaar en ligt vol met grote keien, daar moet ik over- of omheen.
Dat is het pad dat naar genezing leidt.
Een moeilijk en zwaar pad, maar wel een pad dat de moeite waard is.

Tenminste. Dat is wat ze zeggen.
Ik weet niet meer hoe een leven zonder eetstoornis voelt...

Waar een wil is, is een weg.
Maar op die van mij zijn wegwerkzaamheden..