Lieve lezer,
De stap naar hulp is groot. Immens groot. Het is een berg die je zonder uitrusting moet beklimmen, een duik die je zonder zuurstof moet maken. Zelfs met hulp is de stap nog groot. Wanneer er al hulp is, maar deze intensiever moet worden. Misschien is die berg dan wel nog hoger, de duik nog dieper, de stap nog gevaarlijker.
Omdat je toe moet geven dat het niet gaat. Dat je niet verder kan op deze manier, dat je niet sterk genoeg bent en dat je het niet alleen kan. Je geeft toe dat je zwak bent. Hulpeloos verloren en alleen. Je geeft toe dat je een zooitje van het leven maakt. Dat je het niet aan kan en dat je vlucht. Je geeft op, laat zien hoe klein en nietig je bent.
En geef dat maar eens toe.
Soms lijkt er geen andere uitweg, heb je gevochten, verloren en weer gevochten. Heb je gestreden tegen het leven maar opgegeven, omdat het zo moeilijk blijkt te zijn. Keer op keer.
Je geeft niet op. Jij gaf nooit op, want jij was sterk.
Toch moet je een stap terug nemen. Moet je toegeven dat het niet gaat. Een dreiging die je keer op keer uit de weg wist te gaan, maar die je bleef achtervolgen. Een dreiging die je ingehaald heeft. Die sterker is dan jij bent, waardoor jij je er uiteindelijk aan over geeft.
Je neemt het advies ter harte en gaat het traject in. Het lange en zware traject, waarvan je van te voren niet kon voorspellen hoe lang en zwaar het zou zijn. Het moeizame traject, terwijl de echte behandeling nog niet eens begonnen is. De aanmelding, die zoveel langer duurt dan eigenlijk zou moeten.
Ze raken gegevens kwijt, zetten er spoed achter, zeggen alles voor je te doen, laten je in de steek...
Alle hulp die er was moest afgesloten worden, want het intake-gesprek kwam er aan. Een intake, spannend! Maar als alles afgesloten moet worden, dan zal de hulp vast snel komen.
Dat bleek een illusie...
Tijdens de intake zou duidelijkheid gegeven worden. Dat werd uitgesteld omdat ze het moesten bespreken in de vergadering. Een week later zou je gebeld worden, maar weer laten ze je zitten. In de kou.
Ze laten je alleen, laten je vallen zonder je ooit vastgehouden te hebben. Geven je het gevoel dat jouw aanmelding onzin is, dat jij je aanstelt. Als het daadwerkelijk belangrijk of erg zou zijn, dan zouden ze wel wat van zich laten horen. Als jij echt door hun geholpen zou kunnen worden, dan hadden ze je dat wel laten weten.
Jij kan het niet alleen, het leven is te zwaar en dat valt vies tegen. Nu alle hulptroepen weg zijn, valt het pas echt op. Jij bent zwak, niets waard en een mislukking. Je kan niet eens alleen vechten, kijk waar je staat.
Je hield vol tot de intake, dan zou er duidelijkheid komen. Dan komt er hulp in zicht.
Plots komt daar nog een week bij. Een hele lange week. Zeven volle dagen. Dat zijn er zeven te veel. Je kan niet meer. Bent uitgeput, moe, vergaan. Je trekt het niet, maar je moet!
En dus houd je vol. Zeven volle dagen lang. Het gaat moeizaam maar het gaat, want na die zeven dagen komt er hulp. Er is licht aan het einde van de tunnel.
En dan plots dooft dat licht. Laten ze je alleen en in de steek. Jij verliest je vertrouwen, maar mag niet opgeven. Je wilt overal de stekker uittrekken, maar dat mag niet. Dit is de laatste kans.
Je moet volhouden, maar hoe lang trek je dat nog als het eigenlijk al zeven dagen te lang duurt..?
Liefs Isa.