"Station Poortugaal, u kunt hier uitstappen voor het Delta Psychiatrisch Centrum. Station Poortugaal."
Elke keer weer denk ik dat ze dat speciaal voor mij zegt, dat metrovrouwtje.
Elke keer weer denk ik dat ze mij bedoelen, dat ik er daar uit moet.
Elke keer denk ik dat ze me willen helpen herinneren: Ja! Hier moet je heen!
Soms denk ik het zelf ook.
Soms denk ik zelf ook dat ik daar moet zijn.
Soms denk ik zelf ook dat ik uit moet stappen.
Dat ik er heen moet lopen.
Dat ik moet vragen of ze me op willen sluiten.
Neem me maar op.
Ik ben gek geworden.
Ik ben te stom, te raar voor deze wereld.
Maar voor ik een besluit heb genomen rijdt de metro weer verder..
Zie je dat meisje daar zitten?
Zo verdoofd en zo afwezig.
Zie je dat meisje daar zitten?
Zo stil en in dat hoekje.
Kijk dat meisje daar nou zitten!
Ineengedoken op een stoeltje.
Kijk dat meisje daar nou zitten!
Wazig voor zich uitkijkend.
Zie je dat meisje?
Kijk haar nou zitten!
Wat zou er met haar zijn?
We moeten haar vragen wat er is!
Kijk nou, het lijkt of ze steeds kleiner wordt.
Zie haar zitten, ze lijkt steeds meer te verdwijnen in haar stoeltje.
Kijk, zie je dat meisje daar?
Ze lijkt ongelukkig.
Kijk, zie je dat meisje daar?
Ze zit te huilen...