Daar stond ze op het podium.
De lichten uit, het publiek muisstil.
Ze stond al in de juiste houding, klaar om te beginnen.
Maar haar hoofd werkte niet mee,
haar gedachten waren totaal ergens anders.
Daar klonken de eerste tonen van de muziek.
Als in een waas telde ze af en startte te dansen.
Haar lichaam danste, maar haar hoofd deed niet mee.
De hele dans werd uitgevoerd,
alles op de automatische piloot.
De telling werd nauwkeurig bijgehouden,
de passen werden perfect uitgevoerd.
Maar ze kon er niet van genieten..
Even stonden haar gedachten stil,
ze verloor zich in de dans.
Heel even kon ze ervan genieten.
Tot plots de muziek stopte,
de dans was alweer afgelopen.
Abrupt werd ze weer wakker geschut.
Hardhandig werd ze terug getrokken naar de realiteit.
Het publiek vond het goed, ze applaudisseerden.
Ze boog netjes, maar voelde zich absoluut niet trots.
Haar gedachten waren weer terug,
haar hoofd maakte weer overuren.
De dans was niet perfect genoeg,
haar dikke buik had ze niet goed genoeg ingehouden,
en het hele publiek had haar vette lichaam gezien.
Dat mensen daarvoor klapten begreep ze niet.
Gadver, ze walgde van zichzelf.
Over MIJ

Geschiedenis van de site
Vroeger had ik een puntje:
Dat puntje bestaat nog steeds, maar is niet meer zo actief.
Dit komt doordat punt sinds de overgang een stuk stiller is geworden.
Mijn oude puntvrienden ben ik kwijt geraakt,
mijn eigen plekje voelt niet meer van mezelf.
En daarom is het ook voor mij tijd voor een nieuwe start.
Tijd voor een nieuw plekje,
tijd voor een nieuw gevecht.
Het gevecht tegen en met eten,
het gevecht tegen mijn grootste vriend en mijn liefste vijand.
Mijn gevecht.
Mijn gevecht en mijn leven.
Dit gevecht beschrijf ik hier,
dit gevecht kunnen jullie volgen.
In de hoop dat het ooit beter gaat,
dat jullie een echte glimlach kunnen lezen in mijn verhalen.
Tot die tijd zal het niet altijd even leuk zijn wat ik schrijf.
Voel je ook niet verplicht alles te lezen.
Ik schrijf voor mezelf,
om alles van me af te schrijven.
Liefs Isa.